«کنه‌هایی» که از خون «مارماهی برقی» تغذیه می‌کردند

یک کشف شگفت‌انگیز از دل مجموعه‌های موزه جانورشناسی تطبیقی دانشگاه هاروارد انجام شده است. در یک بررسی تازه، دو «کنه» روی بدن یک مارماهی برقی کشف‌شده از شمال برزیل در سال ۱۸۷۲ پیدا شدند. این نخستین مورد ثبت‌شده از کنه‌هایی است که به یک ماهی متصل شده‌اند. 

این نمونه ابتدا سال ۲۰۰۹ توسط یک پژوهشگر در کلکسیون‌ها شناسایی شد اما تا زمانی که یکی از همکاران به نویسنده مقاله، کِیلین چانگ خبر نداد که کنه‌ها در مجموعه ماهیان وجود دارند، به طور رسمی توصیف نشد.

چانگ می‌گوید: «وقتی شروع به مطالعه کنه‌ها کردم، شیفته این ایده شدم که آن‌ها ممکن است نه‌تنها در کلکسیون بی‌مهرگان وجود داشته باشند بلکه هنوز به میزبان‌های خود متصل باشند. پیش از پیدا کردن مارماهی برقی، کنه‌ها را روی ایگواناها بررسی می‌کردم.» 

اَندرو ویلیستون، همکار ارشد موزه‌ای در زمینه ماهیان در MCZ، به او اطلاع داد که یک مارماهی برقی در مجموعه دارای کنه است. چانگ با کمک او نمونه را یافت و فهمید واقعاً دو کنه در سمت خشک‌شده مار جاسازی شده بودند. او یکی را برای بررسی دقیق‌تر و شناسایی خارج کرد. 

تا کنون تصور می‌شد A. cajennense در اصل روی پستاندارانی مانند کاپیبارا و اسب انگلی زندگی می‌کند و تنها برخی گزارش‌ها وجود دارد که نشان می‌دهد مراحل جوان این گونه، روی پرندگان هم زندگی انگلی دارند. سایر گونه‌های کنه‌ی Amblyomma روی مهره‌داران خونسرد (خزندگان و دوزیستان) یافت شده‌اند. یک گونه دیگر از همین جنس حتی روی مارهای دریایی تغذیه کرده که توانایی زنده ماندن زیر آب را نشان می‌دهد. 

چانگ می‌گوید: «کنه‌ها خون‌خوار اجباری هستند و در نهایت خون (حتی اگر از میزبان ترجیحی نباشد) غذاست. بسیاری از کنه‌ها دامنه میزبان گسترده‌ای دارند که به آن‌ها اجازه می‌دهد از پستانداران، پرندگان و خزندگان مختلف تغذیه کنند.» 

کنه‌ها می‌توانند تا ۷۰ روز در آب زنده بمانند، بنابراین اتصال آن‌ها به یک موجود آبزی چندان شگفت‌آور نیست. آن‌ها می‌توانند لایه‌ای نازک از هوا را با استفاده از موهای آب‌گریز خود حفظ کرده و برای مدت طولانی از آن تنفس کنند. اطلاعات مربوط به نمونه کم است و تعیینِ شرایط اتصالِ کنه‌ها را غیرممکن می‌کند. 

ممکن است کنه‌ها میزبان خود را هنگام عبور از زمین بین دو مسیر آبی پیدا کرده باشند یا شاید پس از اینکه مارماهی توسط چارلز لیندن، معلم دبیرستانی که بیش از یک قرن پیش آن را یافته بود، صید شد، به آن چسبیده باشند. این مارماهی یکی از حدود ۱۰۰ نمونه‌ای بود که لیندن پس از سفر خود در سال ۱۸۷۲ به موزه جانورشناسی تطبیقی اهدا کرد. 

چانگ افزود: «چون هر دو کنه متورم به نظر نمی‌رسند، ممکن است مدت زیادی به بدن متصل نبوده‌اند: فقط یکی دو روز.» 

این کشف نشان‌دهنده تاب‌آوری و سازگاری این عنکبوت‌سانان است که تحقیقات اخیر نشان داده حتی می‌توانند با استفاده از الکتریسیته ساکن از هوا عبور کنند.