دانشمندان ژن «انسان‌های منقرض شده» را به «موش» انتقال دادند؛ نتیجه چه بود؟
برخی گونه‌های منقرض‌شدۀ انسانی مانند نئاندرتال‌ها و دنیسوان‌ها چند ویژگی مورفولوژیکی داشتند که با انسان‌های مدرن متفاوت بود، از جمله جمجمه‌های کشیده و کم‌ارتفاع، برجستگی‌های ابروی بزرگ‌تر و قفسه‌های سینه عریض‌تر. حالا دانشمندان ژن‌ها این انسان‌های منقرض شده را به موش انتقال داده‌اند و نتایج جالبی گرفته‌اند.
ژن موردنظر که در نئاندرتال‌ها و دنیسوان‌ها وجود داشته، موجب می‌شود موش‌ها سرهای بزرگ‌تر، دنده‌های پیچ‌خورده و ستون فقرات کوتاه‌تری داشته باشند. پژوهشگران از فناوری ویرایش ژن CRISPR استفاده کردند تا این کد ژنتیکی باستانی را وارد موش‌ها کنند و ببینند چگونه ژن ممکن است بر شکل بدن خویشاوندان منقرض‌شده ما اثر گذاشته باشد.
به نقل از نویسندگان مطالعه، این گونه‌های منقرض‌شده چند ویژگی مورفولوژیکی داشتند که با انسان‌های مدرن متفاوت بود، از جمله جمجمه‌های کشیده و کم‌ارتفاع، برجستگی‌های ابروی بزرگ‌تر و قفسه‌های سینه عریض‌تر.
در مقابل، موش‌هایی که نسخه ژن مربوط به نئاندرتال‌ها و دنیسوان را داشتند، دارای ساختارهای اسکلتی تغییریافته، مانند جمجمه بزرگ‌تر، شکل‌های تغییریافته مهره‌ها و ناهنجاری‌های دنده‌ای بودند. این یافته‌ها نشان می‌دهد ژن باستانی، توسعه جنینی را کاملاً مختل نکرده، اما مورفولوژی انسان‌های باستانی را تغییر داده است.
در مقایسه با موش‌های معمولی، موش‌هایی که این ژن باستانی را داشتند، مهره‌های کمتری داشتند و دنده‌هایشان پیچش قوی‌تری داشت که بازتاب تفاوت‌های بین انسان‌های مدرن و نئاندرتال‌ها است. برخی از این موش‌ها شکل‌های غیرقرینه قفسه سینه مرتبط با اسکولیوز را نشان دادند که جالب است، زیرا مطالعات اخیر درباره آسیب‌شناسی نئاندرتال‌ها نشان داده‌اند که این گونه منقرض‌شده ممکن است مستعد اسکولیوز و ماکروسفالی (بزرگ‌سری) بوده باشد.
در مجموع، به نظر می‌رسد نسخه باستانی ژن GLI3 که توسط برخی هومینیدهای منقرض‌شده حمل می‌شد، دست‌کم تا حدی مسئول شکل سر و بدن خاص آن‌ها بوده است. پژوهشگران می‌گویند: «این ویژگی‌ها با سبک زندگی پیش‌بینی‌شده نئاندرتال‌ها مرتبط هستند و نشان می‌دهند ژن باستانی، ویژگی‌های مفیدی برای هومینیدهای منقرض‌شده فراهم کرده است.»
نظر شما